میاندشت

کارشناس مسائل سیاسی ، فرهنگی ، هنری و تاریخی روستای میاندشت :

حجة السلام و المسلمین حاج آقا عبدالکریم جمالی

منبع : چند تن از مردم کهنسال روستا

گرد آوری(جعفر خزایی،یدالله نوشاد،حسین محمودی،کریم خزایی)

روستای میاندشت در قدیم از توابع بخش شبانکاره و در حال حاضر از توابع بخش ابپخش می باشد

    :جمعیت 

این روستا در دهستان درواهی  براساس سرشماری خانه بهداشت میاندشت سال 1389جمعیت آن 1066نفر (243خانوار) بوده است

این روستا در 4 کیلومتری شهرآبپخش قرار گرفته است 

کمربندی آبپخش که ادامه اتوبان برازجان - دیلم هست در انتهای روستا اتمام می شود

نام روستا تا سال1377چاه موشی (چه مشکی)بوده که با تصویب هئیت وزیران به روستای میاندشت تغییر پیدا کرد

در سرشماری خانه بهداشت روستا جمعیت روستا در قالب سه روستای اصلی ،وسطی،سفلی شمارش گردیده است 

سرشماری عمومی سال1345تا1385 نشان از رشد مثبت جمعیت روستا می دهد . 

روستا دارای آب ،برق،تلفن،دفتر مخابراتی،پست بانک،خانه بهداشت،مسجد،حسینه،تعاونی روستایی و دبستان مختلط می باشد.

تاریخ تاسیس دهیاری : 1383 

روستای میاندشت در حد فاصل25 کیلومتری مرکز شهرستان می باشد

جمعیت این روستا طبق سرشماری سال 1390 حدود 1300 نفر برآراورد شده است

شغل اغلب مردم کشاورزی و دامداری می باشد

قدمت تاریخی این روستا به اوایل دور قاجار بر می گردد 

روستای میاندشت (چه مشگی قدیم) یکی از روستای سرسبز استان بوشهر می باشد که وسط دشت واقع شده است و به همین خاطر نام آن از چه مشکی به میان دشت تغیر پیدا کرد

البته نام چه مشکی را هم بر این اساس در گذشته برای آن انتخاب کرده بودند چون در سمت مغرب خود زمین های سرسبز به چشمه ای جوشان بوده و در فصل بهار گل خوشبویی به نام بید مشک در آنجا سبز می شده است. وبه همین خاطر اسم آن را چه مشک می نامند

البته قبل از تشکیل این روستا، در سمت غرب و شمال غرب مکان فعلی روستای میاندشت محل زندگی مردمان بوده است. که اطاعات مبثوتی از وضعیت آن در دست نیست و هیچ گونه آثار مکتوبی در این زمینه وجود ندارد و تنها آثار شفاهی و نقل و قول از معمریم می باشد. که در این نوشتار بصورت خلاصه بیان می گردد.

چاه مشکی: نام این روستا از کلمه چاه (مخفف چاه ) و مشک یا مشک (مخفف بوی خوش) بوده است و وجه تشمیه آن بخاطر وجود چاه ها و قناتی در این محدوده جغرافیایی بوده و توسط گل ها و گیاهان خوش بو محصور شده بود و هر رهگذری که از این منطقه می گذشت متوجه این بوی خوش می شد. لذا این منظقه به چامشکی نام گرفت. که متاسفانه به علت استعمال غلط بعضی افراد،مسئولین به چاه موشی نام گذاری شد. مردمان این منطقه این سرزمین را برای سکونت به خاطر وجود چاه ها و قنات ها و چشمه های مستعد برای کشاورزی انتخاب نمودند.و کار کشاورزی در میان آنان رونق فراوانی داشت.البته بر اساس آثار بجا مانده از آنان شغل سفال گری و کوزه گری در میان آنان رایج بوده است. این روستا در مسیر عبور مرور تجار و بازرگان و مردمانی بوده است که از منطقه قلعه ای (قلایی) و درواهی (آبپخش) و سایر روستاها و شهرها به سمت بندر ریگ و گناوه عبور و مرورداشته اند.از این منظر نیز خرید و فروش صنایع ای نیز کوزه و ظرف سفالی در این منطقه صورت می گرفته است . البته به نظر میرسد فروش محصولات کشاورزی به مسافران و بازرگانان نظیر گندم ، جو ، برنج و تنباکو بیشتر بوده است.بر اساس بعضی یافته ها در این منطقه می توان به بعضی ظروف و سکه ها اشاره کرد . می بایست حضور مردمان را در این منطقه را مقارن با حکومت صفویان در ایران پیش بینی کرد. در این که چرا خالی از سکنه شده و به نابودی گراییده علت های مختلفی را ذکر کرده اند، گروهی شیوه بیماری های مسری نظیر طاعون و وبا را علت مرگ آنان دانسته ،گروهی دیگر درگیری های قومی و اختلافات خانوادگی و کشت و کشتار بین آنان را علت نابودی آنان دانسته و گروهی نیز کوچ کردن همه آنان ازاین منطقه را علت وجود قحط سالی و خشکسالی های طولانی بر شمردند که به نظر می رسد همین علت سوم منطقی برسد چرا که در این منطقه آثار مرگ و می زیاد نظیر اجساد و یا قبرستان اصلا نه به چشم می خورد نه تا کنون نقل شده است . البته بعضی هر سه عامل را دخیل در این قضیه می دانند. پس از چندین سال از نابودی آن تمدن در آن منطقه چند نفر که شغل دامداری گله داری را داشته اند به منطقه فعلی وکنونی پا گذاشتند. در رس این چندنفر و بزرگ اینها شیخ کرم خزایی بود. پس از سکونت وی و همراهانش در این منطقه بستگان او ، وسایر طوائف دیگر به این منطقه پا گذاشتند .البته منطقه ای را که اینان برای سکونت اختیار نمودند در همان مکان قبلی که مردمان قدیم زندگی می کردند نبوده است. از جمله طوائفی که بعدا به این نقل مکان کردند عبارتنداز طایفه کهنسال ، نوشاد ، محمودی ، رضایی ......