میاندشت

مشیله

تا   بـــریـم  مشــیله  ما   جیکه بچنینـیم

یـــــا   که  خیــری سـر   مازه   بـــویـنیم

هــــمه جـــا سوز اویـده عین بهشتِ مشیله

وقت تفریح و طرب هنگام گشتِ  مشیله

بچیل سوار دو چرخه شو و روز  تو صحریّل 

دیندیه جـیکه و غـاچـن یا مـلو تو غلیـّل

صــدی فایـز چیپون که میا تو دویـّل

یقینا گلشـون رفته سی چرا تو کمّیـل

اور ســـه و سنگیـنی راس کرده قوله

گُرنبه می توپ جنگی یه بلیک ته قوله

هُفــه ریز بارونش دونه ی درشتش

یـا تغرق دون گسـت و برف سفیدش

نشــون از ســــال آوادی داره والله

یه من غله ویمو صد من غله انشاالله

 دخترل سوار گاری صبح گه میرن مشیله

گرقلا سی گا بچینن یا علف سی گُور گله

شودرُ و گوپلُ و زنگُل گود بهشتل چه زیاده

حسنلی از چه مُشکی تا گروسور رفته پیاده

گُل اسپید گل خالکی صبح گَه سلوم که

شمــدبو و مرمرشــک بوشـون کلوم کِه

گوشبره ،پیلک پهنو وای ره ی بسه

آدمــی تــو ایـن هـوا نِویمو  خسه

چغروک آواز می خوند ری ساق گندم

جوو نو فایز می خوند سـی دل مردم

کل جعفر مل مل خلک میره سی با غچش

تا که او بارونلِ بسـی کـنـه  تو با غـچـش

دخترو پهن کرده بی کُرزنگرو تو با غچشونِ بی

مو ایسو فهمیدم که حرفلش  پاکم دروغ بی

یه روزی میش بچینی میره تو باغ کو

بچیـکـو  میـا  ولات  مـیـره تـو تـا پــو

شعری قدیمی از حاج ایرج خزایی شاعر محلی سرای روستای میاندشت

تقدیم به اهالی روستای میاندشت 

توضیحات :

مازه : تپه ای بزرگ در شمال روستاه که مازه نام دارد

همه جا سوز واویده :همه زمین ها سر سبز شده است

تو صحریل : درون صحرا

دیندیه جیکه و غاچن : دنبال جیکه و قارچ